Author :
Abstract
Bu çalışmanın amacı, yardımcı sağlık personellerinde yalnızlık düzeylerinin bazı değişkenlere göre incelenmesidir. Araştırmada 106 kadın (%44,2) ve 134 erkek (%55,8) olmak üzere toplam 240 katılımcı gönüllü olarak yer almıştır. Personellerin cinsiyet, yaş, medeni durum, eğitim durumu, görev süresi, mobbinge maruz kalma ve egzersiz yapma durumu incelenmiştir. Personellerin yalnızlık düzeylerini belirlemek amacıyla Russel, Peplau ve Ferguson (1978) tarafından geliştirilen ve Demir (1989) tarafından Türkçeye uyarlanan UCLA yalnızlık ölçeği kullanılmıştır. Toplanan veriler normal dağılım sergilediği için parametrik test yöntemleri uygulanmıştır. Veri analizinde elde edilen bulgular 0,05 düzeyinde anlamlı kabul edilmiştir. Yardımcı sağlık personellerinin mobbinge maruz kalma durumlarına göre yalnızlık düzeyleri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmıştır (p<0,05). Egzersiz yapmayan yardımcı sağlık personellerinin mobbinge maruz kalmaları sonucu yalnızlaştıkları tespit edilmiştir (0,05). Mobbinge maruz kalma durumu ile yalnızlık arasında istatistiksel olarak anlamlı, pozitif yönde ancak düşük bir ilişki gözlemlenmiştir. Araştırmaya dâhil edilen diğer değişkenlere göre, yalnızlık durumunda istatistiksel olarak bir farklılığa rastlanılmamıştır. Sonuç olarak, mobbinge maruz kalan yardımcı sağlık personellerinin yalnızlaştığı, egzersiz yapmanın ise yalnızlık düzeyini düşürdüğü anlaşılmıştır.
Keywords
Abstract
The aim of this study is to examine loneliness levels in the auxiliary healthcare staff according to some variables. A total of 240 participants, 106 women (44,2%) and 134 men (55,8%), participated in the study voluntarily. The staff's gender, age, marital status, educational status, duration of office, exposure to mobbing and the status of exercise making were examined. UCLA loneliness scale, which was developed by Russel, Peplau and Ferguson (1978) and adapted to Turkish by Demir (1989), was used to determine the loneliness levels of the staff. Parametric test methods were applied since the collected data showed normal distribution. Findings obtained in data analysis were considered significant at the level of p<0,05. A statistically significant difference was founded between loneliness levels according to the mobbing exposure of the auxiliary health staff (0,05). It has been determined that the auxiliary health staff who don’t make exercise are lonely due to mobbing (0,05). A statistically significant, positive but low correlation was observed between mobbing exposure and loneliness. According to the other variables included in the study, no statistical difference was found in case of loneliness. As a result, it was understood that the assistant healthcare staff who were exposed to mobbing became lonely and exercise decreased the level of loneliness.
