Author :
Abstract
XX. Yüzyıl başlarında Demirci kazası Saruhan sancağına bağlıydı. Kaza 900 metre yükseltisi olup, tarıma elverişli toprakları kısıtlı, dağlık taşlık bir araziye sahiptir. Sancak merkezi Manisa’ya kara yoluyla 30 saat mesafede olup, ulaşım imkânları açısından hiç de iyi durumda değildi. Demirci kırsal bir yöreydi. Geçimi daha çok tarım ve hayvancılığı dayanmaktaydı. El zanaatları konusunda halıcılık, dericilik gibi sektörler gelişmişti. Yerleşim açısından avantajlı konumda olmaması nedeniyle nüfusu azdı. Sağlık hizmetleri çok yetersiz olduğundan ölüm oranları yüksekti. Demirci’de ilkokul olarak iptidai ve sıbyan okulları bulunmaktaydı. Orta öğretimin ilk kademesi sayılan iki rüştiye okulu hizmet vermekteydi. Rüştiyeler Batı tarzında eğitim veren okullar olup kazada az sayıda öğrenci bu okullara devam etmekteydi. Demirci’de 10 kadar medresede eski usul eğitim-öğretim faaliyeti yürütülmekteydi. Medreselerde okuyan öğrenci sayısı rüştiyelerdekinden çok fazlaydı. Aile kurumu, evlenme ve boşanmalar İslam-Osmanlı hukukuna göre düzenlenmekteydi. Boşanma oranı çok düşüktü. İncelediğimiz dönemde birçok cami, mescit, tekke ve zaviyenin hizmet verdiği Demirci, nüfusunun %99’undan fazlası Türk ve Müslüman olan klasik bir Osmanlı kazasıydı. Çalışmamızda Osmanlı İmparatorluğu’ndaki sosyal dönüşümün Demirci kazasına yansımaları incelenmiştir.
Keywords
Abstract
At the beginning of the twentieth century, the Demirci was attached to the Sanjak of Saruhan. The city of Demirci has an elevation of 900 meters and has a mountainous rocky terrain with limited arable lands. The starboard center is 30 hours by land from Manisa and was not in good condition in terms of transportation facilities. Demirci was a rural locality. His livelihood was mainly based on agriculture and animal husbandry. Sectors such as carpet and leather were developed in the field of hand crafts. Because it was not in an advantageous position in terms of settlement, its population was small. Because health care was so inadequate, death rates were high. There were iptidai and sibyan schools as primary schools in Demirci. Two Rüştiye schools, which are considered the first level of Secondary Education, served. Rüşdiyes are European-style schools, and few students attended these schools at the time of the accident. About 10 madrasas in Demirci carried out old-fashioned educational activities. The number of students studying in madrasas was much higher than in rüştiye. Family institutions, marriages and divorces were regulated according to Islamic-Ottoman law. The divorce rate was very low. Demirci, which served many mosques, masjids, tekkes and lodges during the period we examined, was a classic Ottoman accident, with more than 99% of its population being Turkish and Muslim. In our study, the reflections of the Demirci city of the social transformation in the Ottoman Empire were examined.
