Author :
Abstract
Hamas ve Hizbullah uzun bir süredir yakın müttefiklerdir ve kuruldukları günden bu yana bölgede çok benzer politikalar izlemiştir. Ancak Arap ayaklanmalarıyla başlayan süreçte dış politikalarında belirgin farklılıklar ortaya çıkmıştır. “Direniş Ekseni” olarak adlandırılan gayriresmi bölgesel ittifakın üyeleri olan iki örgüt, özellikle Suriye'deki iç savaş sırasında birbirine zıt bölgesel politikalar izlemeye başlamıştır. Zaman içinde bir yeniden yakınlaşma başlamış olsa da, savaşın ilk yıllarındaki bu farklılaşmanın dinamikleri, akademik ve siyasi çevrelerde dikkat çekmiştir. Literatürde, bu örgütlerin dış politikalarındaki farklılığın mezhepsel faktörlere dayandığına dair geniş kabul gören bir varsayım mevcuttur. Aktörlerin sahip olduğu pek çok benzerliğe rağmen farklı mezhepsel özelliklere sahip olması, bu varsayımı güçlendirmektedir. Literatürdeki yaygın görüşe rağmen mezhepsel faktörler, buzdağının görünen kısmı olabilir mi? Bu aktörlerin en dikkat çekici farklılıklarının mezhepsel kimlikleri olması, araştırmacıları yanıltmakta mıdır? Bu çalışma, çeşitli faktörlerin etkilerini uluslararası ilişkiler çalışmalarında en yaygın olarak kullanılan üç düzeyde (sistem, aktör ve birey) inceleyerek Hamas ve Hizbullah'ın dış politikalarının Arap Baharı sürecinde neden farklılaştığını anlamaya çalışmaktadır. İki örgütün Suriye savaşı sırasındaki tutumlarını karşılaştıran bu çalışmanın sonuçları, her iki örgütün de dış politikalarında kendi mezhepsel kimliklerinden ziyade pragmatik stratejilere öncelik verdiklerini ortaya koymaktadır.
Keywords
Abstract
Hamas and Hezbollah have long been close allies and followed very similar policies in the region since they were founded. However, in the process that started with the Arab uprisings, a clear divergence emerged in their foreign policies. The two organizations, as members of an unofficial regional alliance called the “Axis of Resistance”, have begun to follow opposing paths in regional politics, especially during the war in Syria. Although a rapprochment started in the following years, the dynamics of the divergence attracted attention in the academic and political circles. There is a wide presumption in the literature that the divergence in their foreign policies is based on sectarian factors. The fact that the actors have different sectarian characteristics despite their many similarities reinforces this preconception. Even so, could sectarian factors be the tip of the iceberg? Does the fact that the most striking differences of these actors are their sectarian identities mislead researchers? This study tries to understand why Hamas and Hezbollah diverged in their foreign policies during the Arab Spring, by examining the effects of various factors at three levels (system, actor and individual) most commonly used in international relations studies. The results of this study, which compares the attitudes of the two organizations during the Syrian war, reveal that both organizations prioritize pragmatic strategies, rather than their respective sectarian identities, in their foreign policies.
