Author :
Abstract
Bizans, Roma İmparatorluğu’nun 395 yılında doğu ve batı olarak ikiye ayrılmasıyla, imparatorluğun doğu kısmındaki topraklarında varlığını sürdüren gücün ismi olmuştur. Roma İmparatorluğu’nun Bizans devresi 330 yılında başlayıp 1453 yılında son bulmuştur. 1123 yıllık süre boyunca başkenti Konstantinopolis olmuştur. I. Konstantinos döneminde imparatorluk yeni bir sürece girmiştir. I. Konstantinos imparatorluğa yeni ve dinamik bir ruh kazandıracağına inandığı yeni bir başkentin kurulmasını istemiştir. Yeni başkentin imşasına 324 yılında başlanmış, 330 yılına geldiğinde Roma İmparatorluğu’nun yönetim merkezi Konstantinopolis’e taşınmıştır. Yeni başkentte imparatorluğun gücünü temsil edebilecek bir saraya ihtiyaç duyulmuştur. Saray kurulurken belli kurallara uyulmuş, kurulacağı alanın seçilmesinde Roma geleneklerine bağlı kalınmıştır. Büyük Saray, Marmara kıyılarına kadar devam eden hemen hemen 100.000 m2 alanı kapsayan büyük bir kompleksten oluşmaktaydı. Başkentin en önemli sembollerinden biri olan Büyük Saray, yönetimde önemli görevler üstlenecek şahısların ve hanedan üyelerinin eğitildiği ve yönetime hazırladığı, bir imparatorluk kurumu olmuştur. Büyük Saray, imparatorluğun siyaset anlayışı gibi sanatta da zıtlıkların sergilendiği bir alandı. Büyük Saray’ın bulunduğu alan içinde yirmiden fazla kilise ve şapel yer almaktaydı. Saraydaki mevcut kilise ve dini yapılar, sarayın hareketli ve önemli hayatına birçok açıdan uyum sağlamaktaydı. Büyük Saray, imparatorluğun diplomasi hayatında da aktif bir rol oynamıştır. Büyük Saray yüzyıllarca imparatorluğu siyaset, din, sanat alanlarında temsil eden biri yapı olarak tarihteki yerini almıştır.
Keywords
Abstract
Byzantium signifies the authority that persisted in the eastern territories of the Roman Empire following its bifurcation into eastern and western divisions in 395 AD. The Byzantine era of the Roman Empire commenced in 330 and concluded in 1453, with Constantinople serving as its capital for 1,123 years. Under the reign of Emperor Constantine I, the empire transitioned into a transformative phase. Constantine envisioned the establishment of a new capital as a means to instill a renewed and dynamic ethos within the empire. The construction of this new capital began in 324, and by 330, the administrative center of the Roman Empire was relocated to Constantinople. This transition necessitated the creation of a palace that could effectively embody the empire's power. The architectural development of the palace adhered to established protocols and retained fidelity to Roman traditions in the selection of its site. The Great Palace constituted a vast complex, encompassing nearly 100,000 m² and extending to the shores of the Sea of Marmara. As a preeminent symbol of the capital, the Great Palace functioned as an imperial institution, facilitating the education and preparation of individuals destined for significant roles in governance, as well as members of the imperial dynasty. It embodied the political philosophy of the empire, reflecting artistic dualities prevalent in its cultural milieu. Within the precincts of the Great Palace, over twenty churches and chapels were situated, integrating seamlessly with the vibrant and multifaceted life of the palace. Furthermore, the Great Palace played a crucial role in the diplomatic endeavors of the empire. For centuries, it stood as a representative edifice of the empire's political, religious, and artistic dimensions, thus securing its enduring legacy in historical discourse.
