Author :
Abstract
20. yüzyıl karşı sanat hareketlerine, kolektif, bireysel ve deneysel sanat pratiklerine sahne olmuştur. Bu süreçte sanatçılar kurumsal sanat anlayışını reddedip alternatif mekânlarda alternatif sanatsal bir dil geliştirme çabasında olmuştur. 1960’lardan sonra ortaya çıkan kavramsal temelli yaklaşımlar sanat ve düşünce arasındaki bağı güçlendirmiştir. Bu yaklaşımlar kimi zaman nesnesiz sanat fikrini güçlendirse de sanatçıların nesneyle olan bağını kopartmaya yetmemiştir. Bu bağlamda genç yaşta ölen Amerikalı sanatçı Gordon Matta-Clark (1943-1978) mimari ögelerin dekonstrüksiyonuna dayalı sanat çalışmalarıyla bilinir. Mimarlık eğitimi (1962-1968) sırasında aldığı heykel dersleri mimariye yönelik bakış açısını kökten değiştirdi. Modern mimarinin biçimci ve işlevsel olana tutkusu ona göre değildi. G. Matta- Clark Sanat ve mimarlık disiplinini iki ayrı alan olarak görmemiştir. Çalışmaları yaşadığı dönemin mimari uygulamalarına yönelik sert eleştiriler içerir. Hem fiziksel hem de sosyolojik açıdan tek tipleştirici mimari dili ters yüz etmek istemiştir. G. Matta-Clark sistematik bir dayatma olarak gördüğü mimari stratejileri yeni mekân deneyimleriyle aşmak istemiştir. Sanatçı mevcut mimari yapıların benzerliklerini bir çeşit uyumsuzluk olarak görmüştür. Banliyö ve metruk binaları tercih eden G. Matta-Clark yapıları keser, böler ya da cephelerinde gedikler açar. Dolayısıyla mekânın sınırlarını ve mahremiyetini sorgular. Bu araştırma çalışmasında G. Matta-Clark'ın mekâna müdahale projelerinin alt metni ele alınmaya çalışılacaktır.
Keywords
Abstract
The 20th century witnessed counter art movements, collective, individual and experimental art practices. In this process, artists rejected the institutional understanding of art and sought to develop an alternative artistic language in alternative spaces. The conceptual-based approaches that emerged after the 1960s strengthened the link between art and thought. Although these approaches sometimes reinforced the idea of objectless art, they were not enough to break the artists' connection with the object. In this context, the American artist Gordon Matta-Clark (1943-1 978), who died young, is known for his artworks based on the deconstruction of architectural elements. The sculpture courses he took during his architectural studies (1962-1968) radically changed his perspective on architecture. Modern architecture's passion for the formal and functional was not for him. G. Matta-Clark did not see art and architecture as two separate disciplines. His work contains harsh criticism of the architectural practices of his time. He wanted to overturn the uniformizing architectural language, both physically and sociologically. G. Matta-Clark wanted to overcome architectural strategies, which he saw as a systematic imposition, through new experiences of space. The artist saw the similarities of existing architectural structures as a kind of dissonance. G. Matta-Clark prefers suburban and derelict buildings and cuts them, divides them or makes breaches in their facades. Therefore, he questions the boundaries and privacy of space. In this research study, the subtext of G. Matta-Clark's projects of intervention in space will be analyzed.
