Author :
Abstract
Bu çalışma, Köy Enstitülerini makro sosyal hizmet perspektifinden ele alarak, toplum kalkınması ve toplum eğitimi süreçlerindeki rolünü incelemektedir. Makro sosyal hizmet uygulamaları, bireylerin yaşam kalitesini iyileştirmek, sosyal adaleti sağlamak ve dezavantajlı toplulukların güçlenmesini teşvik etmek amacıyla kolektif düzenlemeleri kapsar. Köy Enstitüleri, özellikle kırsal kalkınmayı destekleyen eğitim politikalarıyla, toplum temelli bir yaklaşım sergilemiştir. Eğitim sürecinde, hiyerarşik bir yapıdan ziyade eşitlikçi bir öğrenme modeli benimsenmiş, bireylerin özgürleşmesini ve kendilerini gerçekleştirmesini hedefleyen bir pedagojik anlayış uygulanmıştır. Köy Enstitüleri, yalnızca eğitim veren kurumlar olmanın ötesinde, toplumsal dönüşümü teşvik eden ve sürdürülebilir kalkınmaya katkı sağlayan bir hareket niteliği taşımaktadır. Aynı zamanda Köy Enstitüleri, yeni kurulan Türkiye Cumhuriyeti'nin çağdaşlaşma çabaları doğrultusunda, kırsal kesimde modern, üretken ve aydın bireyler yetiştirmek üzere stratejik bir girişim olarak kurgulanmıştır. Bu yönüyle sadece pedagojik değil, yapısal eşitsizliklerin giderilmesi ve hak temelli bir sosyal hizmet anlayışının kırsal alanda hayata geçirilmesi açısından da öncü bir modeldir. Bu bağlamda çalışma, Köy Enstitülerinin, sosyal hizmet disiplini açısından değerlendirilmesi gerektiğini ve eğitim temelli sosyal dönüşüm modelleri için önemli bir örnek sunduğunu ortaya koymaktadır. Gelecek araştırmalar, Köy Enstitülerinin günümüz eğitim politikaları ile nasıl bütünleştirilebileceğini ve benzer modellerin modern sosyal hizmet uygulamalarında nasıl geliştirilebileceğini incelemelidir.
Keywords
Abstract
This study examines Village Institutes from a macro social work perspective, focusing on their role in community development and education processes. Macro social work interventions include collective arrangements aimed at improving individuals' quality of life, ensuring social justice, and empowering disadvantaged communities. Village Institutes, particularly through their rural development-oriented education policies, have adopted a community-based approach. Instead of a hierarchical structure, an egalitarian learning model was implemented, with a pedagogical approach emphasizing individual liberation and self-actualization. Beyond merely being educational institutions, Village Institutes functioned as a transformative movement contributing to sustainable development. Additionally, Village Institutes were established as a strategic initiative aligned with the Turkish Republic’s modernization efforts, aiming to raise modern, productive, and enlightened individuals in rural regions. This makes them not only educational models but also early rights-based interventions addressing structural inequality and promoting equitable access to knowledge and civic engagement. In this context, the study argues that Village Institutes should be evaluated within the framework of social work discipline and that they provide a significant example of education-based social transformation models. Future research should explore how Village Institutes can be integrated into contemporary education policies and how similar models can be developed within modern social work practices.
