Author :
Abstract
Bu çalışma, Ari Aster’in Midsommar (2019) filmini doğanın ve ritüellerin kutsallaştırılması, birey-toplum çatışması ve modern korku sinemasındaki estetik yenilikler bağlamında incelemektedir. İskandinav mitolojisi ve pagan ritüellerinden ilham alan Midsommar, toplumsal düzenin ve bireysel özgürlüğün sınırlarını araştırmaktadır. Film, doğanın döngüselliğine dayanan Hårga topluluğunun ritüellerini, modern bireyin yalnızlığı ve aidiyet arayışıyla karşılaştırmaktadır. Bu çalışma, filmin tematik ve sinematografik unsurlarını incelemek için betimleyici ve içerik analizinden yararlanarak, semboller ve ritüelleri René Girard’ın ritüalistik şiddet teorisi ve Mircea Eliade’nin döngüsellik anlayışıyla yorumlamaktadır. Film, pagan ritüellerini, doğal döngüleri ve bireysel fedakârlığı iç içe geçirerek modern bireycilik ile geleneksel kolektivizm arasındaki gerilimi vurgular. Toplumsal düzeni kişisel özgürlüğün önüne koyan sistemleri eleştirmektedir. Korku öğelerini pastoral görseller ve sürekli aydınlık bir atmosferle harmanlayan film, geleneksel halk korkusu (folk horror) estetiğine meydan okuyarak türün sınırlarını genişletmektedir. Midsommar, bireysel özgürlük ile kolektif aidiyet arasındaki gerilimi ele alırken, modern toplumun bireyleri yalnızlaştıran yapısını da eleştirir ve çağdaş dünyada kimlik ve topluluk kavramlarını derinlemesine sorgular.
Keywords
Abstract
This study examines Ari Aster's Midsommar (2019) in the context of the sanctification of nature and rituals, the individual-society conflict, and aesthetic innovations in modern horror cinema. Inspired by Scandinavian mythology and pagan rituals, Midsommar explores the boundaries of social order and individual freedom. It contrasts the rituals of the Hårga community, rooted in nature’s cyclicality, with the loneliness and search for belonging of modern individuals. The study uses descriptive and content analysis to explore the film’s thematic and cinematographic elements, interpreting symbols and rituals through René Girard’s theory of ritualistic violence and Mircea Eliade’s understanding of cyclicality. The film intricately combines pagan rituals, natural cycles, and individual sacrifice, highlighting the tension between modern individualism and traditional collectivism. It critiques systems that prioritize social order at the expense of personal freedom. Blending horror with pastoral visuals and a perpetually bright atmosphere, the film challenges traditional folk horror aesthetics and expands the genre’s boundaries. While addressing the tension between individual freedom and collective belonging, Midsommar critiques the isolating nature of modern society, presenting a profound exploration of identity and community in contemporary times.
