Author:
Abstract
Bu araştırmanın amacı, Klasik filozoflardan Aristo ile Cicero’nun yaşlılığın niteliği ve anlamının yansıra yaşlı mutluluğunu sosyal politika bağlamında incelenmesidir. Araştırma nitel analiz yöntemlerinden olan doküman analizi ile gerçekleştirilmiştir. Araştırma sonucunda Aristo için yaşlılık, beraberinde sadece çürümenin fiziksel hastalıklarını getirmekle kalmadığı, aynı zamanda yaşlıları bencil, ahlaki açıdan zayıf ve pratik olarak sosyopatikliği; Cicero ise, yaşlı bir kişinin ölümünü meyvenin olgunlaşmasına benzetir. Meyveler olgunlaştığında, toplanma zamanı geldiğini belirterek yaşlılıkla iddia edilen dört dezavantaja karşı yaşlılığı savunduğu görülmektedir. Bu bağlamda Klasik filozoflardan Aristo ile Cicero’nun yaşlılığın niteliği ve yaşlı mutluluğunu sosyal politika bağlamında değerlendirildiğinde, modernist bakış açısıyla en uygun olan yapının Cicero’nun görüşleri ile benzeşik temelde ele alındığı söylenebilir.
Keywords
Abstract
The aim of this research is to examine the quality and meaning of old age, as well as the happiness of the elderly in the context of social policy, of Aristotle and Cicero, who are among the classical philosophers. The research was carried out with document analysis, which is one of the qualitative analytical methods. As a result of the research, for Aristotle, old age not only brings with it the physical diseases of decay, but also expresses the old as selfish, morally weak and practically sociopathic, while Cicero likens the death of an old person to the ripening of fruit. It seems that he defended old age against the four alleged disadvantages of old age, stating that when the fruits are ripe, it is time to pick them. In this context, when the quality of old age and the happiness of the elderly are evaluated in the context of social policy, it is seen that the most appropriate structure from the modernist point of view is in accordance with Cicero's views.