Author:
Abstract
Sinema, sanatçının perspektifini, algısını, duygusunu, hislerini yansıtabileceği araçlardan biridir ve icat edildiği tarihten beri varlığını sürdüren bir disiplindir. Var oluşundan beri sürekli kendini yenilemiş ve alanın autuer yönetmenleri tarafından akımlar ve tarzlarla güncelliğini korumuştur. Sinemayı var eden en büyük unsurlardan biri de onu kesip biçerek doğuran kurgudur. Sanatçı, estetik dilini kurguyla dışa vurabilir ve anlatımını dilediği gibi yönlendirebilir. Bu da kurguyu, film yapımının en güçlü dinamiklerinden biri haline getirir. Özellikle Rus Avangart sinemacılar, kurguyu sinemasal anlatının temeline yerleştirirken onu toplumsal ve öznel gerçeklikleri yansıtmak ve “gerçeğe” daha da yaklaştırmak için çeşitli teknikler geliştirmişlerdir. Zamanla kurgu, bağımsızlığını ilan ederek deneysel sinemaya kapısını açmıştır. Gerçekliği daha iyi aktarabilmek için kullanılan kurgu teknikleri, zamanla sanatçının gerçekliği soyutlayarak, kendini ifade etme biçimine dönüşmüştür. Ele alınan araştırma, sanatçının sinemasal anlatısında, kurgunun gerçekliği nasıl soyutlayarak var olduğunu araştırmayı amaçlamaktadır. Yöntem olarak literatür taraması ve içerik analizinin benimsendiği araştırmada, sinemada kurgu kavramının altını çizen Eisenstein’ın avangart kurgu biçimlerinden yola çıkarak, onun gibi kurguyu ustaca kullanan Vertov’un avangart yoldaşlığı ile amaçlı örneklem metodu kullanılarak seçilen avangart sanatçı Stan Brakhage’in Visions in Meditation (1989-1990) kısa film dörtlemesi incelenecektir. Ele alınan yaklaşımlar ışığında, araştırmanın sonucunda sinemasal anlatının kurgu ile nasıl soyutlandığı ve kurgunun nasıl bir estetik dil oluşturduğu tartışılacaktır.
Keywords
Abstract
Cinema is one of the mediums that artists can reflect their perspectives, intuitions, feelings, and emotions, and it is highly prominent from the time of its conception. Since from its conception, cinema, has renovated itself through auteur directors and their styles and movements. And one of cinema’s greatest building block have always been editing which gave its finalized form. The artist can reflect his/her aesthetic language and can direct his/her narrative through the usage of editing. This reflection and direction make the editing one of the more fundamental dynamics of the art of filmmaking. Especially Russian Avant-garde filmmakers developed various editing techniques to make the narrative of the movie to reflect subjective and social realities in a way that it is closer to the “truth” while also placing it in the center of the cinematic narrative. In time, editing become free from its shackles and opened itself to experimental cinema. The editing techniques that were invented to relay the truth better became one of the tools that let artists detach themselves from reality to better articulate their points. This research aims to investigate the role of editing that made detachment of the artist in their own cinematic narrative from their realities. This research will examine Stan Barkhage’s Visions in Meditation (1989-1990) short movie tetralogy through the exemplifications of Eisenstein’s avant-garde editing styles that underlies editing in cinema and Vertov’s avant-garde brotherhood while utilizing literature reviews and content analyses methodologies. From the findings that are gathered within the research, how a cinematic narrative become abstracted by editing and how editing creates an aesthetic language will be discussed.